Gear4Guides op field trip naar Iran: een niet-zo-voor-de-hand-liggende wintersportbestemming.
Het is begin januari. Er moeten nog skiplannen gemaakt worden voor dit seizoen; het wordt tijd om concreet te worden. We zijn weer op zoek naar een trip waar we goed skiën kunnen combineren met het bezoeken van een nieuw land en een andere cultuur. Er staan nog een hoop exotische skibestemmingen op onze verlanglijst. De bosatlas wordt er bij gepakt. Gecombineerd met www.cheaptickets.nl lopen we de opties langs. Georgië, India en Libanon staan onder andere op de shortlist. Een andere topbestemming staat ook al jarenlang op ons vizier en stiekem op nummer 1; Iran!. Zelfs G.W. Bush heeft dit land officieel toegevoegd aan zijn eigen shortlist.
Als wij anderen vertellen over onze plannen worden we compleet voor gek verklaard. Bij de meesten roept Iran beelden op van burkas, strenge ayatollahs, anti-westerse demonstraties, ontvoeringen, bomaanslagen of zelfs Taliban en Al-quaida. We komen er achter hoe weinig de gemiddelde Nederlander (inclusief wijzelf) eigenlijk weet over Iran. Daarbij komen ook nog eens de oplopende speculaties over een op hande zijnde aanval van de US of Israël op Iran. Even lijkt de twijfel toe te slaan. Zouden we dit nou echt doen? Gaan we hier wellicht toch onnodige risico´s lopen?
Door de reisverslagen op internet worden we aangenaam verrast over de super hartelijke ontvangst voor Westerlingen in dit land. Maar nog veel belangrijker; het schijnt dat er op 4000+ bergtoppen van het Alborz gebergte iedere winter weer fantastische lichte poedersneeuw ligt.Via het internet komen we Thomas Erdbrink op het spoor: hij is Midden-Oosten correspondent en werkt vanuit Iran voor NRC. Thomas woont al 5 jaar in Teheran (getrouwd met een Iraanse schone) en geeft ons ook een aantal goede tips. Hij blijkt regelmatig in Iran te snowboarden en kent de skigebieden goed. Als we besluiten om te gaan wil hij graag een dagje mee boarden. Nu worden we natuurlijk weer enthousiast. Juist nu er zoveel aandacht voor Iran in de media is willen we de Iraanse poedersneeuw wel eens uit gaan proberen. Er worden direct 2 retourtjes Amsterdam-Teheran bij Iran Air geboekt.
Na 5,5 vliegen komen we rond middernacht aan op het regenachtige vliegveld van Teheran. Nu begint het avontuur dus echt! We pakken een taxi en rijden door de stromende regen naar Hotel Naderi. De “authors choice” van de Lonely Planet is inmiddels vergane glorie maar gelukkig doet de nachtwaker nog open.
’s Ochtends worden we al vroeg wakker en we besluiten de buurt rondom ons hotel te verkennen. Op het eerste gezicht is Teheran een enorme wereldstad met ontzettend veel verkeer. Een hoop vrouwen met chadors en de mannen lopen in kleding die vergelijkbaar is met onze westerse maatstaven. We kunnen totaal ongestoord rondlopen en niemand lijkt aandacht aan ons te besteden. Via het Iman Khomeini plein lopen we langs een bank om geld te wisselen. Het is in Iran niet mogelijk om geld te pinnen of met een creditcard te betalen dus je moet alles cash meenemen. Het wisselen gaat soepel maar de bankmedewerkers snappen niet wat we in Iran komen doen. Het is alweer een maand geleden dat Westerlingen voor het laatst geld kwamen wisselen. We antwoorden dat we komen om te skiën en dat vinden ze toch wel mooi om te horen. Als multimiljonairs komen we buiten (€100= 2.000.000 Iraanse Rials). Later die ochtend ontmoeten we Thomas. Hij heeft het druk dus gaat niet gelijk mee de bergen in maar hij heeft wel een taxichauffeur geregeld. Volgens Thomas is Said een betrouwbare chauffeur en minstens zo belangrijk, hij is ongeveer de enige in Teheran met sneeuwkettingen.
Na een schitterende rit van 2,5 uur door het kale Alborz gebergte komen we aan in Dizin. Said parkeert zijn taxi op de enorme vrijwel lege parkeerplaats en we checken in bij het enige hotel in Dizin. Dit is het grootste skigebied van Iran. Het is een jaar of dertig geleden gebouwd in de tijd dat de pro-westerse Sjah nog aan de macht was. Inmiddels heeft de Sjah plaatsgemaakt voor Islamitische Republiek Iran en daardoor is het gebied behoorlijk in verval geraakt.
Het begint te sneeuwen dus besluiten we om nog een lekkere laatste run te maken want rond 15.00 sluiten (helaas) de liften. Ook de zedenpolitie is bezig met de laatste run van die dag. Zij moeten erop toe zien dat iedereen zich keurig aan de kledingvoorschriften houdt. Met name de vrouwen moeten hun haar altijd bedekt hebben. Tot voor kort was Dizin een soort laatste vrijplaats waar het regime nog niet zoveel controle had. Dit tij proberen ze nu te keren door de zedenpolitie skiles te geven. We skiën samen met hen naar beneden, althans dat denken we, maar we zijn ze al snel kwijt omdat ze niet kunnen skiën. Tijdens het ontbijt blijkt dat we niet de enige Westerlingen zijn; we ontmoeten een Rus, een Zwitser, Noren en Fransen. De dagen daarna maken we vette afdalingen met de onze vrienden uit Noorwegen en Zwitserland. De omstandigheden zijn echt perfect geworden: strak blauwe hemel en Iraanse poedersneeuw van een centimeter of 25-30 diep. Wat wil je nog meer? Vanaf het hoogste punt van het skigebied kunnen we nu eindelijk de hoogste piek van het Alborz gebergte zien: de 5.600 m hoge vulkaan Damavand. Echt te gek! Omdat de lift om 15.00 u sluiten hebben we besloten om samen met onze “lokale” vrienden een gids te huren. Deze neemt ons mee naar een bergkam op 3200 meter om vervolgens af te dalen naar Hotel Gajereh op 2300 meter. Deze 900 hoogtemeters pakken we door vette poedersneeuw die we “merken” met 6 verse sporen. Aan het einde van deze mooie afdaling droomt iedereen van een heerlijk potje bier, maar helaas we zijn in Iran dus moet we het met een bakkie thee doen.
Op donderdag en vrijdag is het een gekkenhuis in Dizin. Op die dagen hebben Iraniers namelijk weekend. Goed om vooraf rekening mee te houden. Alleen op die dagen staan er flinke rijen bij de liften. Bij het skipasbureautje komen we een Iranier tegen die al 15 jaar in Apeldoon blijkt te wonen. Samen met zijn vrouw is hij 2 maanden op vakantie in zijn geboorteland. Hij nodigt ons uit om ´s avonds mee te gaan naar Karaj om zijn schoonfamilie te ontmoeten en een hapje te eten. Het is immers weekend. Karaj is een miljoenenstad op ca. 2 uur rijden van Dizin. Het is absoluut de moeite waard.
Wanneer we het huis van de schoonouders van Amir binnenkomen blijkt ineens dat de controle van het Iraanse regime tot aan de voordeur gaat. De vrouwen lopen in korte rokjes, niemand heeft een hoofddoek op en pa laat ons de laatste Italiaanse damesmode zien via zijn illegale schotel. Als we willen kan Amir ook nog wel ergens wat whiskey regelen. Ondertussen zitten we naar goed Iraans gebruik een bordje met fruit soldaat te maken. Ook worden we voorgesteld aan zijn zwager: de locale JVC dealer. Hij wil dat we wat blijven drinken, automatisch denken wij dat het onze eerste alcohol in Iran gaat worden. Tot een van zijn hulpjes met een dienblad vol met pakjes fruitsap met een rietje binnenkomt; erg grappig!
Rondom verschillende thema’s van verschillende landen kun je daar heerlijk eten. Het is al behoorlijk laat dus we besluiten om terug te gaan naar Dizin. Er wordt een taxi voor ons geregeld en nadat we in de taxi zijn ingestapt instrueert Amir nog even de chauffeur: hij moet voorzichtig rijden met zijn vrienden uit Nederland. Heel “vervelend” begint het onderweg te sneeuwen, en na een controle van de politie komen we rond 02.00 in Dizin aan.
Als we wakker worden sneeuwt het nog steeds. Dit is onze laatste dag in Dizin. We maken nog een paar lekkere afdalingen door de verse poeder: Door de zware sneeuwval zijn er nauwelijks liften open dus we houden het al snel voor gezien. We checken uit en onze taxichauffeur Said rijdt ons naar Teheran.Thomas heeft ons uitgenodigd om de laatste 2 nachten bij hem te overnachten en op zaterdag samen naar Tochal te gaan. Hij woont in een mooi appartement met een schitterend uitzicht over de stad en de Alborz bergketen. We lopen wat rond in het buurtwinkelcentrum en gooien de tank van de jeep nog even vol. De prijzen voor benzine zijn een stuk lager dan in Nederland slechts €4,- voor een hele tank!
Al vroeg gaat wekker en Teheran ontwaakt als we op de 27ste verdieping van het appartementencomplex de zon over de stad zien opkomen. Tochal is te bereiken via de noordelijke buitenwijken van Teheran. Na een uurtje rijden door de spits van Teheran komen we aan bij Tochal, halen liftpasjes en stappen in de lift. Na zo’n 7,5 kilometer en twee tussenstations verder komen we aan op 3.964 meter waar dikke poeder ligt en de zon schijnt! Er zijn hier vier liften en een hotel en het gaat er allemaal relaxed aan toe. Na een aantal lekkere runs en een bakkie soep in het restaurant moeten we toch echt concluderen dat de Iraniërs hier wat kansen laten liggen. Er zijn zoveel mogelijkheden om hier een cool skigebied op te zetten, maar dat zal onder dit regime nooit gebeuren.
Harmen wil al de hele week de Bazaar checken om daarom pakken we de taxi en wagen we ons midden in de spits naar Down Town Teheran. De taxichauffeur wordt behoorlijk gek van het verkeer zeker als hij geen parkeerplek bij de Bazaar kan krijgen. Op de Bazaar worden we door de eerste de beste tapijtverkoper aangesproken en uitgenodigd om bij hem te komen kijken. De Bazaar van Teheran is verschrikkelijk groot en je kunt er van alles kopen en ook verdwalen. Na een uurtje rondlopen hebben we het wel gezien en zoeken we onze taxi weer op. Thomas zit inmiddels op de opening van een expositie van een Nederlands-Iraniër cartoonist Farhad Foroutanian, waar we met hem hebben afgesproken.
Voordat we die nacht gaan vliegen gaan we eerst nog even een hapje eten bij een goed restaurant. Op aanraden van Thomas bestellen we de vetste biefstuk die op de kaart staat. Samen met de verse friet is dit wel de beste maaltijd van deze week! Omdat we pas om 02.00 een taxi hebben naar het vliegveld crashen we nog voor een laatste keer bij Thomas op de bank. Na de DVD “Borat” te hebben bekeken wordt het toch echt tijd om te vertrekken. We nemen afscheidt van Thomas en staan na een uurtje achter de douane op ons vliegtuig te wachten. Het is echt een te gekke week geweest die we ons vooraf niet hadden kunnen voorstellen. Gezien de vette skimogelijkheden, de top sneeuw en de te gekke Iraniërs zullen we hier zeker nog een keer terug komen! Inshallah.
